Kinderdromen moeten van de PVV kapotgemaakt worden

Onlangs was het weer zover. Zonder blikken of blozen herhaalde PVV-raadslid Daniëlle de Winter dat kinderen van vluchtelingen – of ze nu kort of veel langer in Nederland blijven – absoluut geen onderwijs mogen krijgen of mogen participeren.

Denk je dat nu eens in. Een Syrisch gezin: vader, moeder en twee kinderen. Avisha van zes en Annas van net negen. Avisha is een dapper meisje, ze houdt van dansen en met de bal gooien. Annas een stoere knul. Hij wil graag buiten voetballen. Vanuit Syrië zijn ze gevlucht naar Nederland, want het was echt niet meer veilig thuis.

Ze hebben een eenvoudige, maar goede woning gekregen in Den Haag. Voorlopig mogen ze blijven, want in Syrië is het simpelweg te gevaarlijk. Annas is blij,  om de hoek van het huis is een klein veldje waar hij kan voetballen met de jongens uit de wijk. De jassen zijn de goals, twee tegen twee. Als de bal te hoog boven de jassen door het goal gaat, dan telt het doelpunt niet. Het wit van zijn schoenen is allang niet meer wit.

Avisha zou graag vriendinnen willen om samen grote toneelstukken op te voeren. Mooie jurk aan en dansen en zingen voor de vaders en moeders in de gymzaal. ‘Ik heb vast de hoofdrol van de mooie lieve prinses.’ Avisha glimlacht bij de gedachte. De binnenpretjes zijn aan haar vrolijke ondeugende ogen af te lezen. Ze oefent de toneelstukjes door en door.

Pats. PVV-raadslid Daniëlle de Winter prikt bruut deze ballon van kleine dromen en wensen door. Avisha en Annas blijven maar lekker thuis. Als de voetbalvrienden van Annas naar school gaan moet Annas maar thuis op de bank wachten tot ze er weer zijn. En mee naar de voetbalclub? Nee hoor, geen “maatschappelijke participatie” mogelijk als het aan Danielle de Winter ligt. Nu niet, volgend jaar niet en al die jaren daarna ook niet. Want zo zegt ze letterlijk: “dat leidt slechts tot een nieuw kinderpardon”.

‘Waarom mag ik niet mee naar school?’, hoor ik Avisha in mijn hoofd vragen aan haar vader. Wat moet hij zeggen? De Winter zou niet twijfelen aan haar antwoord aan Avisha: ‘Mensen die hier niet mogen blijven, moet je ook niet het gevoel geven dat ze mogen blijven, voorzitter.’

Je zou willen dat het overdreven is. Maar dat is het niet. Als het aan de PVV ligt geen onderwijs voor kinderen waarvan het niet zeker is dat ze hier permanent mogen blijven. De PVV stelt simpelweg dat kinderen zoals Avisha en Annas voor een lange tijd thuis moeten zitten. Zonder vriendjes op school, zonder goed onderwijs van een fantastische leraar en zonder het geluk dat elk kind voelt als hij of zij kan laten zien waar hij of zij goed in is. Sommige mensen wennen aan de uitspraken van de PVV. Ik niet.

Mensen uitsluiten, kinderen afstompen: dat hoort niet bij onze stad. Den Haag had nooit stadsmuren, maar altijd een blik naar buiten. De stad van Vrede en Recht die zich inzet voor de wereld. Een stad van medemenselijkheid, waar mensen die gevlucht zijn voor oorlog en geweld welkom zijn. De afgelopen tijd heeft Den Haag laten zien dat wij menswaardige noodopvang kunnen bieden. De ambitie voor het huisvesten van mensen met een status is flink hoger dan het Rijk van ons vraagt. Niet de angst regeert, maar de medemenselijkheid.

We vangen deze mensen op, met liefdevolle betrokkenheid van inwoners van Den Haag. Met goed onderwijs, met ruimte voor maatschappelijke participatie en als het even kan: met een baan en daarmee een toekomst. Want in onze stad zijn Avisha en Annas welkom. In onze stad kan Annas voetballen op het veldje, dan naar school met zijn vriendjes en daarna gewoon lekker door voetballen op het zelfde veldje. In onze stad is Avisha de ‘Grande Dame’ van het toneel. In onze stad speelt zij de sterren van de hemel.

– See more at: http://www.joop.nl/opinies/kinderdromen-moeten-kapot-gemaakt-worden#sthash.12f2vhtb.dpuf