Lijsttrekker Martijn Balster trapte dinsdagavond 18 januari de campagne af met een speech. Lees hem hier:
Partijgenoten,
Ishane van BijBetje. Zij vond haar plek aan de Betje Wolffstraat. In een pandje dat door een fantastische ondernemer, Wim, ter beschikking werd gesteld aan de buurt. Een plek waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. Waar een luisterend oor is, hulp altijd dichtbij. Waar eten wordt gemaakt, als je door een lockdown je huis niet uit kan. Waar je je veilig voelt.
Voor Ishane werd het die plek. Waar ze binnenkwam na een moeilijke fase. Waar ze een luisterend oor vond en een bijdrage kon leveren. Nu staat ze er, heeft betaald werk en bestiert de tent. En hoe. Met hart voor een ander, buitengewoon.
Het zijn de mensen waar wij het voor doen, partijgenoten. Deze tijd opent ons de ogen: iedereen gaat weleens een moeilijke periode door. Wat is het dan fijn, dat er persoonlijke aandacht is. Dat we niemand opgeven. Voor mij is dit voorbeeld de belichaming van een eerlijke stad, het symboliseert voor mij onze sociaal democratie.
Op 16 maart staat Den Haag voor een cruciale keuze. Individualisme, kille marktbenadering, populisme, xenofobie? Of de eerlijke keuzes voor een sterke stad, die solidair is, eerlijk is, fatsoenlijk en respectvol! Menswaardig.
Partijgenoten, Dat laatste natuurlijk. Het is hoog tijd voor nieuw idealisme. Idealisme in willen verbinden. Idealisme in het vinden van een antwoord op de echte zorgen in de stad. Laat ik het zo zeggen: op de dag van de gemeenteraadsverkiezingen gaat het om kiezen voor een politiek die oprecht werkt aan moeilijkheden van mensen, in plaats van kiezen voor een politiek die moeilijkheden van mensen nodig heeft om de aandacht op zichzelf te vestigen
Zorgen
Veel mensen hebben zorgen. Stijgende kosten: van je huis, je energierekening. Wijken die verrommelen: veel afval, onveiligheid.
We hebben ook te maken met een erfenis van snoeihard neo-liberaal rijksbeleid waarbij het individu boven het belang van de samenleving ging. De woningmarkt is geliberaliseerd, kapot bezuinigd met de verhuurdersheffing. De wijkaanpak werd gestopt. Er werd wantrouwig naar mensen gekeken, kijk naar de toeslagenaffaire. De menselijke maat raakte weg.
Er is geen samenhang meer in de stad. De politieke cultuur is staat bol van een gebrek aan fatsoen en respect en een teveel aan opportunisme.
Verschillen worden oogluikend geaccepteerd. Zelfs aangewakkerd, gestimuleerd. Populisme, alternatieve feiten, steeds minder willen luisteren. We hebben kunnen zien wat een cocktail van neoliberaal beleid en populisme aanricht. We zagen het aan het begin van deze raadsperiode. De VVD stuurt de stad naar het simplisme van de vrije markt.
En Groep de Mos mag de symbolische joker inzetten. Een krantenkop, een hashtag, wij regelen het, boven het algemeen belang. Boven integer besturen, boven eerlijke keuzes. Want probeer het zelf eens: waar maakte De Mos nu echt het verschil voor mensen in de stad?
Het is – ik zei het al eerder: politiek die niet werkt aan moeilijkheden van mensen, maar moeilijkheden van mensen nodig heeft om de aandacht op zichzelf te vestigen. Aandachtspolitiek. Niet meer en niet minder.
Uitdagingen
Maar partijgenoten, de mensen in de stad hebben hier niets aan. Zij mogen verwachten dat de PvdA hun zorgen serieus neemt. Werken aan oplossingen voor de woningnood. Het verduurzamen van de woningen waar de energielasten het hoogst zijn. De wijken opknappen, vergroenen, veiliger maken, schoonhouden, daar waar de problemen het grootst zijn. Kijk naar Laak, naar Rustenburg, naar delen van Transvaal! Er is ongelooflijk veel te doen.
Veel mensen zijn, gelukkig maar, gewoon gezond, hebben lage zorgkosten, voor veel andere mensen geldt dat niet. Zij hebben door hun woonomstandigheden en zorgen over hun inkomen problemen met hun gezondheid. Hun perspectief ziet er heel anders uit.
Kijk naar de centen die we tot onzer beschikking hebben. We staan al in de min. En het rijk wil nog verder korten: op jeugdhulp, op het gemeentefonds. Is dit de de situatie waarin we het minste vragen aan de meest vermogenden? Ik denk het niet. Je kunt ook denken: wat kunnen we doen om verschillen te verkleinen in plaats van te vergroten.
Versnippering of samenwerken?
De Partij van de Arbeid kiest voor Nieuw Idealisme & Radicaal Samenwerken. Veel politieke partijen zijn als de dood om ten onder te gaan in het geweld van de populistische partijen. Roepen wat de kiezer horen wil, is tot norm verheven. Niet de visie op de stad.
We hebben niets aan een politiek debat van schreeuwers. Hard op hard. Naar elkaar luisteren is er niet meer bij. We komen allen verder als we samenwerken, oplossingen zoeken, overeenstemming zoeken.
Ik beloof u dat ik in de komende campagne en in de periode daarna mijn stinkende best ga doen om dit te veranderen. Ik wil de politieke discussie weer normaal en fatsoenlijk maken.
Natuurlijk: iedere partij heeft zijn standpunten en opvattingen. We verschillen stevig van mening met elkaar. Dat mag en moet ook. Dat is de kracht van democratie. Maar de problemen waar de stad de komende periode voor staat lossen we niet op met geschreeuw en beschuldigingen over en weer.
Mijn oproep aan alle partijen: laten we het debat op de inhoud voeren, met respect voor elkaars opvattingen. Laten we constructief en met fatsoen voor elkaar werken aan oplossingen voor de problemen waar de stad voor staat. Dat is wat mensen willen. Politici die de moeilijkheden van de mensen oplossen. De stad heeft meer dan genoeg van schreeuwende politici, die louter zichzelf centraal stellen.
Nieuw idealisme
Er is nieuw idealisme nodig. De PvdA wil eerlijke keuzes maken. Wij bouwen veel woningen bij en dat zijn betaalbare woningen. We gaan door op de weg die we zijn ingeslagen: betaalbaar bouwen is de norm, huizen zijn geen verdienmodel, we pakken misstanden stevig aan. Huurprijzen worden gereguleerd. Goed onderhoud de norm. Vandaag presenteren we dan ook een Manifest Eerlijke Volkshuisvesting. Twintig jaar volhouden. De woningnood moet aangepakt, dat vraagt lef. En eerlijke keuzes. Omdat wij vinden dat onze kinderen en onze ouderen nu en ook straks betaalbaar moeten kunnen wonen.
Wij investeren in de meest kwetsbare buurten, waar onderwijsachterstanden het grootst zijn, achterstallig onderhoud en torenhoge energierekeningen vragen om verduurzaming van woningen. Vaker afval ophalen, vaker vegen. En investeren in het onderlinge contact in de verbondenheid tussen mensen die elkaars taal niet spreken. Juist daar.
Wij willen een gemeente die naast mensen staat: met persoonlijk contact en de menselijke maat. Wijken praten mee, bepalen mee. Mensen verdwalen niet in systemen. Er zijn voldoende ontmoetingsplekken, voldoende professionals in onze wijken en buurten die vroegtijdig zien dat er iets misgaat en dan van onschatbare waarde zijn. Meer jeugdwerk, straatcoaches, ouderenwerkers dus.
Wij vragen daarbij meer van de meest vermogenden in de stad. Nergens betalen mensen met een koophuis zo weinig gemeentelijke lasten als in Den Haag. Dat betekent iets voor onze solidariteit. En je maakt mij niet wijs dat Hagenaars en Hagenezen niet solidair zijn. Ik geloof daar helemaal niets in.
Nieuw idealisme is nodig. Geen los zand achter de duinen. Een stad die verbonden is. Met bewoners – zoals Ishane en Wim – komen wij voor elkaar op.
Oplossingen waarin linksom of rechtsom iedereen zich kan vinden. Want wie is er nu tegen betaalbare woningen? Wie is er nu tegen goede buurthuizen, goede hulp voor kwetsbare kinderen, voor goede jeugdhulp? Wie is er nou tegen een gemeenteraad waarvan de leden begrijpen dat je alleen met samenwerking en met respect voor elkaars opvattingen problemen kunt oplossen? Ik niet.
Wij niet. De PvdA staat voor eerlijk Haagse keuzes. Voor onze inwoners. Daar gaan de verkiezingen over. En daar gaan wij – met elkaar, samen – keihard voor knokken.
