Fractievertegenwoordiger Samir Ahraui schreef een opiniestuk in de wekelijkse krant Den Haag Centraal:
Een stad waar iedereen zich thuis voelt de norm laten zijn, maar wanneer bereik je dit? Te vaak denken wij dat ‘thuis zijn’ de plek is waar je bij een gemeente bent ingeschreven en gaan dan voorbij aan het feit dat ‘thuis zijn’ zoveel meer is. Het is de plek waar men zich veilig wil voelen, de plek waar je jezelf kan zijn, waar je letterlijk in voor en tegenspoed iets van je leven kan maken. Thuis is de plek waar je trots bent dat je er geboren bent, maar daarmee ook de plek waar je de kans wilt hebben om er je laatste rustplaats te vinden. De plek waar je familie en vrienden je ook als je bent heen gegaan kunnen bezoeken, in de nabijheid van alles dat je lief is. En dit laatste is voor een groot deel van de Haagse inwoners nu niet het geval.
Den Haag heeft nu geen begraafplaatsen met eeuwige grafrust, zoals de islam moslims wel voorschrijft. Al jaren zoekt de islamitische gemeenschap naar steun om een islamitische begraafplaats in Den Haag of de regio te realiseren, zonder succes. Maar liefst 80.000 inwoners wensen in de buurt begraven te worden en kunnen daardoor van Den Haag nooit helemaal hun thuis maken.
De vraag om een begraafplaats in Nederland
De afgelopen decennia is er nauwelijks publieke aandacht geweest voor het vraagstuk waar de Nederlandse moslims begraven kunnen worden. Niet geheel verwonderlijk omdat voorheen een groot deel van de islamitische gemeenschap in Nederland in het land van herkomst begraven wilde worden. Waar dit echter een aantal jaren geleden nog gewoon was, hoor je de nieuwe generaties steeds luider vragen om een begraafplaats in het land van hun herkomst: Nederland. Bestaande voorzieningen zoals die in Almere, Bergen op Zoom en Nuenen draaien overuren en geven aan op korte termijn geen lege graven meer tot hun beschikking te hebben. Sommige burgers en politici zullen denken dat vele van die inwoners begraven willen worden in Turkije of Marokko. Echter hebben zij, zoals vele rechtse politici zo graag schreeuwen, steeds meer binding met de stad.
Persoonlijk
Ook voor mij komt dit vraagstuk heel dichtbij. Den Haag is de stad waar ik geboren ben, waar ik mijn leven heb opgebouwd, waar ik bereid ben om alles voor deze stad te geven om deze stad mooier en sterker te maken. Het is de stad waar ik trots op ben om te zeggen dat ik er geboren en getogen ben. Maar als ik morgen kom te overlijden is dit niet de stad waar ik mijn rust kan vinden, en dat steekt mij. Vooral omdat door het gebrek aan bestuurlijke lef en urgentie de keuze waar ik begraven wil worden al voor mij gemaakt is: niet in mijn geliefde Den Haag.
Geen echte Nederlander?
De islamitische gemeenschap krijgt steeds te horen dat de realisatie van een begraafplaats een proces van de lange adem is: bestemmingsplannen moeten gewijzigd worden, het krijgen van de juiste vergunningen is ingewikkeld, stukken grond ontbreken of gemeenteraden zouden niet willen. Argumenten die geen dag standhouden als er daadwerkelijk brede politieke en bestuurlijke wil is om hier prioriteit van te maken. Niemand gelooft dat er in het land van ‘met zijn allen de schouders eronder’ geen oplossing gevonden kan worden. Door die zogenaamde lange adem steeds te benadrukken zeg je eigenlijk tegen al die moslims in de regio: vecht je in, draag bij aan de samenleving, pak de kansen op je pad, maar zoek na je overlijden je heil vooral elders. Een wrange boodschap waarin een groot deel van de Nederlanders opeens toch geen echte Nederlander blijkt te zijn.
