De maatschappelijke en economische gevolgen van corona zijn voor iedereen tastbaar en zichtbaar: ondernemers die op omvallen staan, hun droom en noeste arbeid in duigen zien vallen, kunstenaars en kunstinstellingen die hun innerlijke stem niet kunnen laten horen, niet kunnen optreden en hun inkomsten zien wegvallen, groeiende kwetsbaarheid onder alleenstaanden en minder hoogopgeleiden, zelfstandigen die geen opdrachten hebben, het gemis van kinderen en kleinkinderen om zo min mogelijk risico te lopen, eenzaamheid, en zo kunnen we helaas doorgaan. Maar ik wil mij vandaag vooral focussen op onze jongeren.
Jongeren die niet naar school kunnen, thuisonderwijs volgen. Sommigen zelfs al twee jaar een studie volgen maar de onderwijsinstelling sinds vorig jaar niet van binnen hebben gezien. Ik zie de gevolgen voor bijvoorbeeld mijn studerende dochter die inmiddels tweedejaars is en verplicht thuis woont. Terwijl ze juist in deze fase van haar leven met leeftijdgenoten wil zijn, de wereld wil ontdekken, wil feesten en experimenteren, nieuwe vriendschappen en liefdes wil opdoen. Kortom, nieuwe ervaringen en gezamenlijke herinneringen met leeftijdsgenoten wil opbouwen.
Dan de oudere jongeren die weer thuis wonen omdat ze hun bijbaantje kwijt zijn of geen stageplek kunnen vinden. Hoe rigide passen we in deze tijd de kostendelersnorm dan toe? Hoe gaan we om met de, tot voor kort verplichte, vier weken zoektermijn voordat zij in aanmerking komen voor een uitkering? Dit is inmiddels in de participatiewet versoepeld, maar de vraag is natuurlijk hoe de toepassing in Den Haag is. Hoeveel jongeren zijn in een uitkeringssituatie belandt door corona? En nog belangrijker: hoe krijgen ze snel weer een baan? Hoe bieden we ze perspectief?
Helaas. Corona is niet weg omdat wij dat graag willen, maar we kunnen de gevolgen voor jongeren wel verzachten. Hoe doen we dat dan? We horen steeds vaker over eenzaamheid onder jongeren en de mentale gevolgen van deze crisis bij hen. Bij hulpvragen krijgen jongeren soms te horen ‘voor iedereen is het lastig, even volhouden’. Natuurlijk niet onjuist, maar doet dit recht aan de vraag van jongeren?
Wat kunnen we nog meer doen zodat jongeren niet afhaken, maar hun school afmaken? Zeker voor de meest kwetsbaren neemt dit risico zienderogen toe. Hoe zorgen we ervoor dat ze na de crises kans maken op banen en stages, en niet langdurig langs de zijlijn komen te staan? Dan moeten we nu beginnen om proactief te zijn. Door afspraken te maken met onderwijsinstellingen en werkgevers, voorbereidingen te treffen om jongeren te scholen in kansrijke sectoren. Wat zijn de prognoses voor werkgelegenheid in onze regio? Ik vraag de wethouder in hoeverre dit echt in beeld is. En zetten we nu al stappen?
Hoe kunnen we jongeren mee laten praten, mee laten denken over hun problemen en wensen, en welke mogelijkheden, kansen en oplossingen zij zien. Natuurlijk zitten de jongerenambassadeurs met de wethouder aan tafel, maar is dit voldoende? Wat doet de wethouder concreet aan het betrekken van jongeren?
Ik wil nog even kort een ander punt maken, over de bezuinigingen op het evenementenbeleid. De wethouder wilde aanvankelijk de grote evenementen die een structurele relatie met de gemeente hebben, ontzien. Dit zou betekenen dat op de kleinere evenementen onevenredig hard bezuinigd zou worden. Wat mijn partij betreft verdelen we de pijn solidair. Het is immers ook voor de grotere evenementen van belang dat er een evenementen infrastructuur blijft bestaan. Begin november hebben we hierover zelfs een motie ingediend, die we hebben aangehouden. De wethouder gaf toen aan: het komt goed en ik kom heel snel met een voorstel. We zijn inmiddels vier maanden verder en de evenementenbranche weet nog steeds niet waar ze aan toe zijn in deze toch al onzekere tijden. Wanneer geeft de wethouder duidelijkheid? Wat worden de criteria? Wordt het proces van subsidieaanvraag en verlening verkort? De tijd dringt en dan krijgen we de situatie dat alleen al vanwege de onduidelijkheid alle plannen voor evenementen in het najaar vallen. Terwijl het handiger zou zijn om evenementen te spreiden in tijd en dus de zomer wellicht ook een optie is. Wat is de nu concreet de stand van zaken? Hoe gaat ze de bezuiniging invullen?
Inbreng van Bülent Aydin tijdens coronadebat, 17 februari 2021
